Yaralarımızda gül bitecek bir gün.
Güzellikler, tanyerinden iner yeryüzüne.
Görürsün, bilirsin söyleyemezsin.

İşte bu şiir, söylemiyor, yaşatıyor hislerdeki baharı...
Çok saygımla.

İşte o şiirdir
Sine sine imgelerin arasın da gezinir
Duyarsın ama dokunamazsın
Ama bilirsin nedir
Veya ne değildir
Bir fiskelik anlam bile sana kendini öldüresiye hissettirir !...
***
Genellikle “bir bahar hüznü ile beklerken tomurcuğu dalında” boy gösterir
Ve “açsın diye” her çiçeğe güneşi özlettirir…
Bu nedenle özlemler hep tetiktedir
“Duyumsamak !...”
Böyle bir “duyumsamayı” ancak özel biri hissedebilir
Biraz da cesaret işi gibidir;
“Umudun asil sessizliğini, korkulardan arınmış
Tüm sabahlarda” biteviye “duyumsamak”
Kaybettiğin düşlerin sahibini belki de ayağına kadar getirir…
***
“kimbilir kaç çığlığın vebali kaldı kış mevsiminden ,
sağırdık
kördük bahaneler çoktu
denizlerin mavisine karanfiller atma mevsimi, yine çıkacağız odalardan
odalar ki gün karasi eskimiş hikayeler yığınağı...”
Şiir dilinin en muhteşemlerinden biriydi !
Ne güzeldi;
Ne güzeldi bir de imgelerin birbirleriyle kansız cengi !
O “eskimiş hikayeler yığınağı” satırları sanki,
Adeta bir giz deniziydi !
“Duyumsamalarımızı” yürek doruğumuza dek yüceltti !!!...
***
“yeni düşler için zaman çalacağız”
Zaten bunun için bazılarımız
Çoktandır en masun hısızlarız
“yeni düşler’den” bizim gibiler yalnız
Sevgi araklarız…
***
ZENGİN İMGE DÜNYANIZI KUTLARIZ !!!!...