Seven
iki dalgalı suyun kıyıya yanaştığı
çekiyor ipini güneşe kaçan nice karamsarlıkların ardından yine uyandık ışıltılarla uykumuzu genişlettik anı uçan balon korkusu çocuk yeri belirgin mutlulukları çerçevelediğiniz anımsama kuyusuna düştüğünüzde sevgi serüven seven var olmanın hiç eksilmeyen tatlı baygınlığı hüzünlerimizi dalı kırık ağaca asıp beklemek ne demekse işitiyor olmalıydı bizi kayalıkların kalbi eski yörüngelerden kıvranıp duran yıldızların bildiği üstümüzü örten karanlıkların şarkısını içimizde rüyaların dudağı öpüşü yormuşuz kapılıp kaldığım vazgeçilmez an uyan kalbim uyan sesim sesine değen bir bilmecedir. |