Üzünç başakları ağlak yüzlerinde
Ömür denen ekinin kollarında yaşlı bir Tanrı.
İçimde makamlı makamsız dolduruşlar
Bakalım ne zaman kalkacak naşı gözyaşının?

Her fırsatta içine çemkiren yaşlı dünya
Olur olmaz hırsı nelere nelere mal olacak insan ırkının?
Geçit vermez kimin ehli keyif paranoyaları
Gün mü öğüttü?
Tanrı mı unuttu?
Geçmez bizim oralardan mutluluk vagonu.
Aşkın aşinalığında
Yetim iklimler biriktirdim:
Afakî sevinçlerin yasını tuttum tutalı
Gülmeyi unuttum,
Sarhoş nidalarında ömrün
Beyitler devirdi bilmem kaçıncı tokadı
Bir de unutulmaya yüz tutmuş salkımlar…

Hani göğün örtüsünün altından
Başını uzatan sarışın başaklar:
Öyle ya nasıl vakur ve dolu her biri
Unutulmuş olsa da kaç satar bu aşkın hayali?
Yola çıktı çıkalı
Serpildi büyüdü acılarımız.
Yoldan çıktık çıkalı
Dönmeyi unuttuk yorgun meallerin nabzını
Tutan bir ışık kadar da patavatsız satırların
Kurbanı olduk bir şafak vakti.

Araz yüklü cümleler sırıtkan nöbetlerde korudu kolladı
Sırasız ölümleri:
Kaypak cümleleri ise yok saydık
Oysaki insan ırkıydık:
Yobaz belki de münafık edimlerde sır tuttu yürekler
Köhne lahit aşkın bekasında
Nöbet tuttu
Varsın anılsın isyankâr.

Zabıt tuttuk bazı bazı
İçre dönük aşkın elem yüklü közünde
Kâh unutulduk kâh uyutulduk:
Halis munis bir hecede aykırı düşünceler
Mesken tuttu.
Bir göğün minvalinde
Bir de öğütülmeyen her hüzün tanesinde
Yana yakıla mecazi fenerler aydınlattı yolumuzu:
Düştük her birimiz:
Duy, sevgili şair;
Düş’tük her birimiz…
Ya, sen,
Yazdığın kadar bilir misin yosun tutmuş efkârı?
Hani cümleler kıvamında
Sen de hayli hatırı sayılır bir ömrün kıyısında:
Say ki; biz yazdık sen okudun
Ve hatmettik her heceyi.

Düş pazarında düşünmeyi öğretti bize evren;
Kıyısından köşesinden zehir soluduk
Olmadık bir lehçede kavrulduk
Kavruk namelerin hüznüne ekmek doğradık:
Kutsaldı her deyiş ve her acı;
Kutsaldı nimet
Bayat tadında bile vardı rahmet…