Delilik Hikâyesi
Şi(i)rin ağıdı var yürek ucumda
Sessiz harflerle ağlasiyorum Imlasi bozuk seslerin ötesindeyim Ötesindeyim gecenin zifiri yanilgıyla Boncuk boncuk süzülen gençlige veryansin ederken dilimin suskun hali Temyize cekiyorum ne var ne yoksa dili gecmiş zamanı Bu kalem k/ömür k/ömür Sizlaniyor beyaz sayfaya Ten ile tenesir arasinda durmaktayim... Tedirgin g/özlüyorum göğü Yapraklari bulutlara değen ağacların altinda Geceyle gundüz arasinda susmaktayım En çokta annemi kurşun kalem ile umursuz vurmaktayım Frida’nın mektupları genzimi sızlatırken Yol gibi uzayan kederli mısralara Eski çağlardan kalma kederli bir ahla Gafil avlandıkca avaz avaz ağlamaktayım Delilik bu ya! Özledikce ölümsüyor Òlümsedikçe özlüyor olmasına Çaresizce bakıp Olabildiğince ürperip Ve olabildiğince herkesleşip Toprakla bütünleşen hikayesine Acı acı gülümsemekteyim Kahretsin! Burası Camlari mahseri yalnızlık olan Kahr’olası bir dünya Her hecede kendimi yitirip Kendime gelmeyi unutmaktayım Ne acayip anlamak! Evet burası dünya efendiler İnmek isteyen... /Akl-i kül veryansınlar/ Hazal Karadağ |
"Yanılgıya"
Burda bir yazım hatası olabilir mi acaba?
Tebrikler..