BİR IŞIK OLUP DA DÜŞ ÖNÜME...Tembel güneşi ıslıklıyor sevinçlerim; Böğründe yalnızlığın Bir çift kelamı yutuyorum su niyetine. Doyumsuz gölgelerden kaçarken Aklım ermiyor ansızın gidenlerin terk edişine. Mazlum bir şiir mi olup da kanmalıyım? Kanamalı dualarımda, Tutuklu kelimelerden alamazken başımı Bir nida sırnaşıyor yarım ağız Mutluluk dilendiğim bir öğle üzeri. Baş veren umutlara ekiyorum gözyaşlarımı; Kuruyan dudaklarına şiirler seriyorum Yalpalayan yalnızlığın hesabını Tutarken, Bir mucit imge çelme t/akıyor düşlerime. Bu ne perhiz bu nasıl bir sevda ki; Aklıma düşen üşengeç umutları Tırmalıyor arka ayaklarında Göğün arşı alaya eren başıyla Sureler dilleniyor Bir teneşir vakti: Ah’ların hesabını tutarken Titrek ellerinde her seyrüseferin Kımıltı esiri bir durgunluk hasıl oluyor: Varla yok arası bir şehrin ve şiirin müdavimiyim: Yalpalayan her hadisede Ben, bir hadis olmasını temenni ettiğim Her yalvarışımda Huda’ya Dar cepheli kâbuslar balta vuruyor satırlara: Neyin günahı, demeye korkuyor Sığınıyorum hayallere: Aşkın kıyama durduğu her reçine dizeyi Aşka banıyorum; K/atıksız sevdiğim kuşpalazı Ömrün sonlarına eriyorum kendimce Ve eriyor tüm benliğim. Varlığın tufan bildiği her vazgeçişi Sonlandırsın diye Yaratan Sahillerin bodur tenhasına Bilmukabele diyorum bir gelincik daha Solarken Umutların balyasında köreliyor yetilerim. Zamana yenik düşmedim madem ve İrkilmedim de her acıyla Yuhalanan hecelerin esefle sunduğu yalnızlık kadar Sıradan olmadı benim düşlerim; Her düşüşte sobeledim rahmeti Göğün kıyısında bir çay demledim sakin Ve huzurlu bir ömrü niyaz ettim çaresizce: İşkillendiğim her gölgede Mefhumların gazabına uğradım; Reçetesi olmayan sevdanın elyaf sessizliğinde Bir umudu daha doğurdu gün ışığı. Pervazında mükellef olduğum; Sanrıların tetiklediği Müdavimi olmayı reddettiğim mutluluğun Kölesi olanları seyrettim usulca Diledim sadece bizim için; Biz olmayı unuttuğum mazi için; Vaktiyle sevdiğim her düş için de Taziyelerini sundu bilinmezlik Ve öksüz kanatlarında şiirin Bir dua bildim her geçen saniyeyi: Yoksunluğun kenetlendiği o sevda dehlizinde Bir ışık olup da düş önüme diye. |