En çok uyurken severdim seni
Yüzünden esen İrem rüzgarlarıyla
Kokusu gelirdi saadetin
Kirpiklerinin altında kurulurdu bir dünya
Karanlığında yalnız senle kalırdım

En çok sevdiğimde sen hep uyurdun
O yüzden göremezdin rengini sevgimin
Açılırdı sonsuza doğru usulca
Ellerimde ellerin

En çok seni severdim; sen uyurdun
Sırılsıklam bir merhamet dolaşırdı başında
Gündüzün bütün öfkeleri durulduğu an
Melekler konardı yanaklarına
Bir kandil parlardı gözlerin
Ve ben ateşi de severdim

Şimdi
Kuru bir nehir yatağı İskenderiye yahut Roma’da
Belki eski tarihlerden kalma bir heykel sevda
Bunca kıymetli ve bunca suskun
Sen kıymetli olma, heykel kalma,
Ne olur bi gül

Bakma bana hatıraların kıymetli köşesinden
Kalk, camları sil, sehpayı kaldır orta yerden
Kız, bağır, çağır, karanfilleri yol
Sonra sarıl usul usul küskünlüğüme
Ve bi gül

Ağzı bozuk acılarla dolu içim dışım
Kırkikindi kanadında bir damla
Ya da ölü denizin gözüyüm
Gözyaşına sığmıyor hiçbir veda.
Doğrul suskunluğa yattığın döşeğinden artık
Bi gül

Gayya kuyusunda bütün kusurlar
Bırak yansın, bırak acıma ussuz anılara
Bütün hicranlar adına
Bütün aşıklar adına
Bütün ölüler aşkına,
Ne olur bi gül