İnsan Dediğin
Topraktandır hamuru, birazcık us verilmiş
Kavi değil ateşe, yanar insan dediğin Dünya ise bir handır, harına gül serilmiş Bu esrara ezelden kanar insan dediğin Tamah yastığı olur, her gece düşe yatar Hakikatin kılçığı sabah damağa batar Bir parça lezzet için sonsuzu hiçe satar Ecel treni gelmez sanar insan dediğin Cürüm işler af diler böyle biter zamanı Dünyalıktır ameli dili taşır imanı Bir yudumluk su gibi unutur da âmânı Ekmeğini nisyana banar insan dediğin Keşmekeşe dalıp da aklı beyhude yorar Düşünmez insan için ne faydadır ne zarar Noksandır muhasebe, kusuru elde arar Dönüp bakmaz aynaya, kınar insan dediğin Laf olunca bonkördür esirgemez dilini Karanlığa batar da yakmaz hiç kandilini Bir sağına uzatır, bir soluna elini Uçup da daldan dala konar insan dediğin Varmak için menzile türlü adaklar adar Kafidir demez, malı yükselse arşa kadar Her gün bir derde düçar; dosan dokuz gam tadar An gelir yüzüncüyü sınar insan dediğin Bade sunmaz her zaman, dünya bu, saki değil Ölümdür mukadderat, Azrail şaki değil Cihana sultan olsa, hiç kimse baki değil Aldığını toprağa sunar insan dediğin Nedamet parçaladı aklımı lime lime Titredi gönül taşı, yürek düştü elime Toplanıp şiir oldu firari her kelime Bazı geceler böyle bunar insane dediğin Acıyan yanlarını anar insan dediğin |