Topraktandır hamuru, birazcık us verilmiş
Kavi değil ateşe, yanar insan dediğin
Dünya ise bir handır, harına gül serilmiş
Bu esrara ezelden kanar insan dediğin

Tamah yastığı olur, her gece düşe yatar
Hakikatin kılçığı sabah damağa batar
Bir parça lezzet için sonsuzu hiçe satar
Ecel treni gelmez sanar insan dediğin

Cürüm işler af diler böyle biter zamanı
Dünyalıktır ameli dili taşır imanı
Bir yudumluk su gibi unutur da âmânı
Ekmeğini nisyana banar insan dediğin

Keşmekeşe dalıp da aklı beyhude yorar
Düşünmez insan için ne faydadır ne zarar
Noksandır muhasebe, kusuru elde arar
Dönüp bakmaz aynaya, kınar insan dediğin

Laf olunca bonkördür esirgemez dilini
Karanlığa batar da yakmaz hiç kandilini
Bir sağına uzatır, bir soluna elini
Uçup da daldan dala konar insan dediğin

Varmak için menzile türlü adaklar adar
Kafidir demez, malı yükselse arşa kadar
Her gün bir derde düçar; dosan dokuz gam tadar
An gelir yüzüncüyü sınar insan dediğin

Bade sunmaz her zaman, dünya bu, saki değil
Ölümdür mukadderat, Azrail şaki değil
Cihana sultan olsa, hiç kimse baki değil
Aldığını toprağa sunar insan dediğin

Nedamet parçaladı aklımı lime lime
Titredi gönül taşı, yürek düştü elime
Toplanıp şiir oldu firari her kelime
Bazı geceler böyle bunar insane dediğin
Acıyan yanlarını anar insan dediğin