Kırıldı yine gönül, girdi araya ayrılık
Bir masaldı sanki hayat, yaşanmamış gibi günler
Ne muhabbetler kaldı, ne de tebessümlü yüzler.

Yitirmeye alışmalı,bulmak için hep yeniden
Ayrılık treni gelir,sessiz,matemli ve aniden.
Neye meyil verseniz de tutamazsınız ebedî
Elleriniz kalır bomboş,işte gerçekliğin resmi.

Hoş bir iki söz, tatlı gülüşler bakîdir
Dolmuşsa zamanı anın,ayrılığın da vaktidir.
İrade bir kemiyettir, doğru kullanmalı onu
Bulmuş iken sevgileri,doldurmalıdır o anı.

Girer yollar aramıza,tekâmül eder şu kader
En mutlu anlarınız da bir mum gibi erir, yiter
Olsun, ne yazar ki kader, uhuvvetle kalalım biz
Sabır denen o güçten, dağları da eritiriz.

Kalem olsun bizlere dost, ne de samimi bir zemin
Yazınca rahatlar insan; gönül,zihin ne de dingin
Ruh yeterki özgür olsun,gerisi ne gerek bana
Zenginlik belki de budur, gerçeklik arenasında.

İstemem mal, servet; almam emeksiz bir yemek
Duyarım emeğe saygı, her işte terlemek gerek
Belki unutulur acılar, buruktur elbet ayrılıklar
Verelim işe bedeni,özgürleşsin köhne ruhlar.

Sevgilerle beslensin o, hayat denilen uzun yol
Açsın ayrım yapmaksızın düşkünlere yardım bu kol.
Güzel söylesin şu dilim, tatlı olsun aş,ekmeğim
Anladım ki ayrılıklar, tuzu biberi hayatın
Çökmemeli asla yere, anlamı olsun derince
Yıllar sonra görülür ki kalmış geride tüm dertler
Tebessümler daim olsun, güzel günler gelecekler.

Oğuzhan KÜLTE