kar yağıyor
helezonlar çizip sen düşüyorsun
yalnızlıktan üşürken aklıma
bir avucum da elin
bir avucum da yüreğin
topluyorum omuz başlarımdan
çığ oluyorsun
katıyorsun
karmalıyorsun
katmerliyorsun bedenim...

dermeden kardelen gibi
ermeden aşk’a
eriyorsun ilk güneşte
kırağı bükse de
kar kelebeği
gün yüzünü..

ben her dem serseri
ben her dem zemheri
kızılca kıyamet
topuğu sırtın da ayak izleri

kar uykusuna dalıyorum
kirpiklerimin ucundan
asıl
göz bebeklerime...

harami kışları var bu ormanların
yolları kesmiş
ve rahvan giden atları
nalları çiğner
kızağı deşer karları..

izini siler ardından
süvari süvari
kar kayaları...

bilmiyorlar...

bu orman sen kokar
gülüşünün değdiği dalı tanırım
kırılmış...
sesinin aksi
bana çarpar...
nazarın değse
dikenli çam dallarına
kar da gözlerinin izi..

kış herkes gibi unutur bizi...

adını bir kez daha kazıdım göğsüme
kar yanığı...
acı yok...
yalnızca
amansız bir sızı...