Yağmurun Kardeşi
yağmurun kardeşi
şemsiyeler ve hayat kaldırımlarda bir neşe bulutu saklanıyor içimde koşan bu renkli sonbahar olsa bile seviyorum rüzgarların şarkısını anımsayıp hatırlayacak mıyım sevgi ağaçlarla yenilenen bir bahar akşamıydı yaprağın tuhaf mucizesi yerden göğe değin duygusunu hiç yitirmeyen mavi zamanların hoyratlığı çalıp sesimi oyalasa yine de inanmam sana çocuklar bu anın perdesini boyuyor küçük küçük kaybeden asırlar sonra hayat bu tatlı maskaralıklarla ulaşamayacağı bir ağırlığa kavuştuğunda geri çevirip sesimi tekrar ediyorum kendimle biter diye binlerce evvel karma karışık düşüncelerle sayıklıyorum geçmişimi korkulu basamakların her biri boşluklara alışmış bedenime ağır geliyor biliyorum nihayet bana kalan suyun sesi. |