üşüyen bulutlar ağlıyormuş
yetim hallerine
içimdeki kocaman gökyüzünden
düşüyor yıldızları gecenin
bükülüyor ellerimde
çelimsiz dalgaları bir denizin
dağılıyor ardından kum taneleri

umut yumağı çekiştirirken varlığımı
çekmeye çalışır bir ucundan heveslerim
yıkamaya çalışırım kirli gözyaşlarını yalnızlığımın

ah,ah diye inleyen
çağlayanlarımın deltalarında
birikir yorulmuşluğu yıllarımın
kavruk bir tende üryan acılar
sıyırır kamuflesini sırların
aşınır bir kadının göğsünde zaman
sağılır kirpiklerinden gözyaşları

ve buruk bir tat genzine kilitlenir
çıtası yükselir acıların
kurak bir coğrafya belirir
iklimleri olmayan
çatlar mezopotamya sınırları
incilerini dökercesine
devrilir Erciyes
sorumsuzca eteklerini çekiştirirken bir rüzgar
ve zaman utanır yıpranır kendi yaptığından

HÜLYA ÇELİK