İnsan olarak birer duygusal varlığız. İnsan sever de, sevilir de.
Ancak o sevgi hüsrana dönüşmemeli. Okuduğum bazı şiirlerden
çok etkileniyorum. Bu vesile ile yaşanmış bir anımı kaleme aldım.
Gençlik dönemimde evimize yedi, bazen de sekiz kız sık sık
geliyorlardı. Hele kış günleri evimiz bir eğlence salonu gibiydi.
Onlar sanki bizim evde doğup büyümüşlerdi. Onların bir akrabası
bana aşıktı, ilanı aşk etmişti. O kız bize hiç gelmemiştir. Çünkü
o dönemde o tür şeyler hoş karşılanmazdı.
Evli çoluk çocuk sahibi olduğum halde evin, dairenin telefonu
susmuyordu. Ancak durumuma uygun, haddimi bilerek yaşadım.
Yaşantımızın hem çevre, hem kendi çocuklarımız için bir örnek
olacağını bilmemiz gerekir.

Geçmişte bir liseli, bana âşık olmuştu,
Senden büyük demiştim, benim kızlarım vardır,
Olsun deyip gözleri hüzünlenip dolmuştu,
Neylersin, toy yüreği, belli tutuşmuş nardır.

Sabah imam hatibe, halk otobüsü vardı,
Yalnız bu öğrenciler ona biniyorlardı,
Şoför diğerlerine binmeyi yasaklardı,
Bu araçta disiplin, öylesine bir ardır.

Baktım ki durumuna uymaz ahlak bedelim,
Yarın sabah gel dedim, minibüsle gidelim,
Sizin okula kadar bol muhabbet edelim,
Otobüs durakları bu gizemlere dardır.

Sabahtan erken gittim, bekliyordu durakta,
Bindik ama ayakta, yer yoktu oturakta,
Onun gönlü bendeydi, benimki de firakta,
İçimden diyordum ki, buna nasihat kârdır.

Aynı cennet hurisi, güzel selvi boyluydu,
O kadar tatlı dilli, öyle de hoş huyluydu,
Herkesi kendi gibi sanan çok saf soyluydu,
Yumuşacık yüreği, ondan ah ile zardır.

Hayat gerçeklerini, açtım önüne serdim,
Eğri doğru yolları, incitmeden gösterdim,
Tam üç gün bu şekilde, anlatıp öğüt verdim,
Güzel kalbini dedim, hüsnühal ile sardır.

İkna oldun mu diye, bu da son sorum sana,
Dediğimde hem nasıl, inandım kana kana,
Boşuna sevmemişim, seni demişti bana,
Böyle nice hikâyem, hatıram beyaz kardır.