Yara Sızdığında Söz
içe devrilen yara sızdığında söz
boş kaldırımlar ıslak caddelere ıslıklı güneş nerede bir sevgiyi ısıtıyorsa sırası gelince hüzün sarar mevsimleri gölge tiradının buğusu kokular ucunu kaçıran uçurumlardan geliyor tekrar boşluğa düştüğünde ne biliyorsa unutuyor yeni çağa hazır değişimin yaşına batan ağrı eskimişliği ile ünlenen ilk hayat operası sonsuzluğuyla hoşnut merak ediyor kapıldığı efsaneyi sevgiyle büyür büyür de kaybetmeye başlayınca duygu dağarcığını nihayete davet eder evren tefrikada bir başına soğuk ve hissiz. |