Ey gönlüm!
Biliyorum hüzün kapını çalmadan kırdı,
Yazmak da çare etmiyor sana,
Zirveler ve çöküşler aynı anda kapında,
Aradın durdun acılarla örülmüş kimliğini.

Hayaller ve gerçekler iç içe örülmüş dantela gibi,
Birgün sonrası yok anın,
Belki yarını da göremeyecek hayatın,
Ey suretine hapsolmuş benliğim,
Uyan hadi uyandır cebelleşen ruhunu,
Göster kendini yansıyan suret aynandan.
Göz de görmek ister gülüşünü.

Viranedir gönlüm, sarıyor her bir yanını şehrin efendileri,
Bulutlar küme küme olmuş boşaltıyor elektriğini,
Adı yokluk konulmuş zaman,
Pare pare parçaladı gönlümü.
Yazgılar, heceler dönüyor beynimin içinde,
Keşke günler umuda gebe olsa.
Satır satır kaçıyorum anlamını yitiren boşluklardan.
Varsın olsun denildiği yeter!

Ölmek ve yaşamak bir ön kabul gibi,
Yaşananlar bir ölüm ise;
Yaşanacaklar bin umut olsun gönlümde.

Biliyorum,
Alışmak mümkün değildir gidene,
Belki de bir Fatiha okumak da yetmez.
Sorgu meleği midir o gelen?
Yoksa bir zebani mi cehennemden gelen.
Ey zaman içinde yükselen acılar!
Yaktığınız yeter gönlümü,
Bırakın gitsin sevdiklerine.

Günleri ardı ardına getirene aşk olsun.
Gelmeyen zaman gitmeyen zaman girift olmuş düşüncelerimde,
Mucizesini bekleyen fidancıklar gibiyim buz altlarında,
Döngü dönsün hayatın,
Güneş ısıtsın penceremden çehreme vururken.
Ey gönlüm!
Bu kadar kışı yaşadığın yetmedi mi?
Firakını yaşarken sen sevgilinin,
Sevgili bir çiçek doğar gibi doğ yamacın birinden.
Mücadele ol çık derinliklerinden kardelen gibi,
Beklediğin coşkuyu sen getir,
Gülümse, gülümset herkesi.