Yönetmeyi seviyorum
Kendimi
Kendim gibi görmek istiyorum herkesi
Canlı, yüksek nefesli
Gözleri kesiyorum
Sözleri nefesliyorum
Farkımız yok kimseden
Çıkarımlarımı sunuyorum.

Görünmeyen yüzü var dünyanın
Bahsedilemiyor
Yeterince görünmüyor
Hafızalarda bile silik
Ama ele geçirmiş hayatı
Bir kene gibi sabitlemiş yönünü kendine
Affetmiyor
Dumanları nicedir göğün
Sevdasız gözleri nicedir gönlün
Tökezliyoruz sürekli
Bağırmak istiyoruz biliyorum
Bakışlar korkak
Yakıştırmıyorum böylesine kimseyi
Rahat bırakmıyor
Bırakmıyor huzurlu
Bir kural herkes biliyor
Sadece bir kural
Ama kime sorsan kimse anlamaz
Kim sığ bıraktı bizi
Lider olmak ne kadar kolaylaştı
Ayrışamıyorum
Gülüşmeler bile benzer artık
Kime sorsam kendi haklı
Kime sorsam kendi aleminde
Bu ne biçim bireyselcilik
Küfürleri bile yetersiz
Tonca hata
Tonca küçük çizik
Gri duvarlar boyanır kara sözlerle
İyilikten utanır genci
Yürümekten aciz bir yeşillikte
Neresine kalmış yaşama sevinci
Haykırmalarım kelebek misali
Bir aslancasına kükreyerek
Bir kural var herkes görüyor
Herkes biliyor
Duyuyor
İstiyor da istemsiz
Ama anlamıyor.