Üstümde eskimesine rağmen sevdiğim hırkam
Soğumasına aldırış etmedigim kahvem
Kalbimde kabuk tutmuş yaram
Kursağımda düğümünü çözemediğim ağlamam...

Bazen gece cezasını ağır veriyor bana
Unutuyor yalnız bıraktığını

Üstelik bir de ekmek gibi uykumu bölüyor
Gönlü bol hatta
Çoğunu bana veriyor
Azını kendine alıyor
Bende ki sabrı çok iyi biliyor

Çorap gibi söküp çıkarıyor anılardan
Unuttum demek ne mümkün yalandan
Bir buram daha alıyorum kahve kokusundan

Gece uzun anladım
Ekmeğimi gözlerimdeki tuza bandım
Fazlasını eski hırkanım koluna bıraktım
Yüzüm gözüm gibi en sevdiğim hırkam da ıslansın...

Ne bileyim işte hayat !

Sen yazdın ben oynadım
Sözlerimi unutunca üstüme bağırdın
Bilmiyorum herkese eşit mi davranırsın ?

Yoksa ...
Neyse hayat hepsi zaten senin kuralların ...

Aybüke