Yalnıza gök/yüzü bile dört duvar mekan
En ezber düşler bile kalır yavan ...

Bazen Islık uğultu yaprağı izler
Tomurcuğundan çiçeğin çiğ damlasını siler
Kendini iyi bulduğu köhne köşesine çeker
Dışarıda kalsın , ıslansın renkli şemsiyeler ...

Solmuş desenleri bildiği halıların
Nemlenmiş çizgileri bildiği duvarların
Kuşları aç kalmış ardında camların
Külfetine ortak olmuş kuşlar sessiz yalnızların...

Dizeler damlıyor sağanak yağmurdan
Şair çok şey öğrenmeli nimet-i bahardan
Kediyi anlamaz mısraya inanmayan
Gök /yüzünün mavisini arama dört duvarlardan...

Dinle ıslık seslerini
Bu sefer açma küçük şemsiyeni
Mısralar seni anlatsın, anlasın dillendiren şiirleri
Bildiği tek şeydir, dinler kalbini...

Ve son söz konuşur
Çünkü Yalnızın mühleti yoktur ...

Aybüke