_ Dur orda! Sokulma bana ey aşk!
Düşmesin râhın bana
Ya sakla kendini benden
Ya da düşürme beni hüsran-ı müebbede –

İçindeki ateş midir neyi inleten
Yoksa sen misin?
-Fısılda bana kendini ey aşk!-

Sen nesin ki?
Karanlığa teslim oldu
Şair senin yüzünden.
Niceleri berduş oldu
Senin yolunda.
Hasar kaldı değdiğin her yürekte.
Enkaza döndü kimileri
Deldin, geçtin.
Pare pare oldu gönüller…
Kimi fezâda
Kimi yerde aradı.
Kimi çöle düştü,
Kimi dağa çıktı…

Tüm güzellikler sana yakıştırıldı.
Herkes lisanınca seni anlattı.
Lügatte kullanılmayan kelime kalmadı
Seni anlatmak için.
Kelimeler aciz kaldı.
Söz bitti…
….

Hiç masum değilsin ey aşk!
Gölgeni verdin kendin diye.
Işık diye karanlığa yürüttün.
Kamaştı gözler,
Sen sen diye.

Belli sen içmişsin iksir_i bekaa.
Niçin bir damla sunmazsın
Senin yolunda yananlara…

Söyle bana ey aşk!
Dar mı geldi de
Sığamadın bunca kalbe.
Yeter artık saklandığın.
Asırlardır nerelerde gizlenirsin?
Hadi cesaretin varsa
Çık ortaya…