kimliksiz bir şiir’sin sen
gökyüzüne özgürlüğü yaşatıyordun
gökyüzüm sendin
seni göğü kucaklar gibi yaşıyordum

oysa kurak topraklarda geziyordum
dalından düşen yaprakların tenimde gezindiğini duyar gibiydim
bir çocuk sesinden öteye gidemediğim sevinçlerim var
ve ağlamaklı bir anne özlemi içindeyim
sanki yetim kalmışım
sanki kendi kendime savaş açmışım
kendi kendime yenilmişim
ve kendi kendime düşman olmuşum

sensiz gözlerimi açamıyorum
özlemekle dolu hayaller içindeyim
kurduğum tek hayalim sensin
yüreğimde binlerce acı var
tonlarca yara kabuk bağlamış
sesine nefesine gözlerine ihtiyacım var
bilirim çok uzaklardasın
uzaklar yüreğimden ırak bilesin
seni yüreğimin en kuytu köşesinde saklıyorum

şimdi
sensiz bir şehrin
yanan ışıkları kadar suskun kalbim
ama fırtınalar hiç eksik olmaz içimde
sıvası dökülmüş bir ömrün
en uzun hasretini yaşıyorum
gurbetinde kaldığım bir mutluluk gibi
karanlık bir kentte
yanan bir ışık arıyorum
hadi sevgilim elimi tut
seninle karanlık sokaklarda dans edelim
kimliksiz iki aşık çocuk gibi

ibrahim dalkılıç

05.08.2018
22.15 izmir