Naif yüreğimin dili suskunlugudur
Gidemez
Bilemez
Bir başına kalır
Kısılır sesi...

Güneşi terkeder
Kapatır tüm perdeleri
Karanlık yoldaşı olur
Birde mum ateşi
Harlanıp durur hıçkıra hıçkıra
Hüzne dair tüm muradını alır
Dünyanın gidesi yoluna kendin bırakır...

Çekilesi değil dünya dedikleri
Insan doğmuş şükür yok ebediyeti
Sır vermiş umudu bulunur mu nişanesi
Bilemedim alemin dil-i cümlesini...

Kollarımı gökyüzüne kadar açarım
Başımı papatyalara yaslarım
Kırlarda yalnız kalır çocuklaşmalarım
Yüreğimi ya toprağa ya da heybetli dağlara anlatırım...

Gülmem bir kıvılcım misali
Koşmam bir gelincik çiçeği
Dünyam yine ben ben’li
Insanın en güzel bildiği bahanesiydi...

Üryan bir renkte akar gözden yaş
Kalem kağıt olmuş berduş, ayyaş
Yorgun hayallerim uzaklaşın yavaş yavaş
Yorgun ben benden uzaklaş...

Aybüke