Kalbimin Aradığı Tek Şiir Sendin
kendi kendime bakıp
kendimi sende unutmuş gibiyim kızıl bir kanamayım ben küle dönen ateşim sonra solan bir kardelen üşüyen bir çocuk bedeniyim eskimiş bir mutluluğun içine sığmaya çalışıyordum yıkılan bir umudun peşinden koşuyordum ve hayalini kurduğum her düşe her yarına her özleme hasret kalıyordum sonra ölüme yakın yaşamaya uzak kalıyor bedenim umudum ve sevincim yıkılıyordu adımın geçtiği her yerden adımı siliyordum bazen güneşin doğuşunu izlemeye kalkıyordum bazen fırtınanın ortasında güneşi arıyordum bazen kendi kendimle savaşıp kendi kendime yeniliyordum bu hayatta çok can kaybedip çok kan kaybettiğim zamanlar oldu dost kaybettiğim sevdiğimi kaybettiğim kendimi kaybettiğim zamanlar oldu yorgun olduğum zamanlarda oldu vazgeçtiğim zamanlarda sustuğum konuştuğum beklediğim özlediğim zamanlarda oldu kendi kendime seslendiğim ama kendi kendimi duymadığım bir hayatın içindeyim görmediğim, umursamadığım, tanımadığım ben en çok kuş seslerini özlediğim bir sabah hiç kuş sesini duymadan gözlerimi açıyordum karanlık bir sabah karanlık bir günaydın karanlık bir yaşama kalbimin içinde olup kalbimin aradığı tek şiir sendin ibrahim dalkılıç 27.06.2018 01.05 izmir |
Yürek ağır gelmiş bedene, acısı damlalara dökülüp akmış kaleme.
Düşünüyorum da:
Seven yürekler gereğinden çok mu yüceltti sevgi(li)yi; yoksa adına aşk denilen öylesi yüce erişilmez ki ondan mı bunca acı çekildi! Kimbilir!
Kutlarım saygıyla.