Benim gecem
Hapistir, Duvar.
Rüya bile göremem
yasak, Gardiyanlar var.
Girmeden alırlar Gözkapaklarımdan onlar.

Ya Gündüzleri;
Kollarım Pusu’ları, Pusular beni.
Ben Dünyanın en büyük, en aydınlık, en modern, en insancıl, en Deli
Mahpushanelerinden biri.

Sefası mutlu, sarhoş bir Yargıç elinde Kadeh,(*)
yargılamış Kara Oğlan’ımı Set Yemeğinde adil Terazide;
"- Pezevenk" mi demiş, ne?
Hanımının yanında’
"- Bilmem ne Çocuğu!"
Anasına söverek;
„- O Kralsa bende İmparatorum!“ diyerek.
Birde, Cübbeni giyeydin ya, Mubarek.

Saldırgan Yargıç olsa bie,
Kanunsuz Hüküm.
Kör-Kör Parmağım Gözüne;
"- Güm, güm. güm, güm."
İnfaz!
Haksız Yargı’nın bile Af’fı vardır, gülüm.
Hakaret vede Nefs-i-Müdafa...
İnsaf!

Renklerin en Efe’si,
Acının Nefis’i,
Ölümün Yakışıklı’sı,
Masumun Kabadayı’sı,
Garibanın Baba’sı...
Ne Roman, ne Beyaz Perde, nede Şiir
anlatamaz seni,
bunu bil!
Çirkin, adil, yalnız ve sadık Sevgili.

Bulacağım o Yargıçın Kabrini.
Koyacağım Mezar Taşına,
Yılmaz Güney Anısına
Kara Kinaye Ödülü;
„Tek çiçekli, dim-dik diken Kaktüsü“
ve Su dökerek;
"-Destuuuuuuuuuuuuuurrrrrrrr!" diyerek.
sulayacağım Kabrini,
anacağım seni.

(*) Yumurtalık Savcısı Sefa Mutlu. GÜNEY (1) Şiirinden aynen alınmıştır.