Yokluğunda zifiri karanlığım,
Şiirlerim de kaybolduğun çukurum ben.
Biraz şiirim, ciğerim de dolaşan duman,
Kanıma karışmış ismin ve alkol.
Suya karışmamış rakı kadehim de.
İsmin de yalan oldu kadehe doldun bu akşam.
Gerçeği gerçek kılan yalanlara kandım şimdi.
Sonu geldi karanlığın, kadehin dibi.
Acılarım korkuları yenemedi.
Nefesine bağımlı gökyüzünün mavisi,
Şehirden gitti mavi.
Edebiyen sustu mazi.
Kar olup beyazlara kavuştun.
Nazımın gittiğine kızarken,
Şiirlere işlenen anılarla gittin.
Baharların gelişini affetmez bu şehir,
Kalanlara kalır şehrin sonbaharı.
Hissedemezler artık aşkı,
Kalplerinin dört odasına masa kurmuştur yalnızlık.
Gidenlerden öğrenmişler, ışıklar sönmeyi,
Şehrin yalancı ışıkları birazdan söner.
Gidenler de olmasaydı,
Kime küfür ettiğini nasıl anlardı gözler.
En kötü alışkanlık bizimkisi,
Yokluğunuzu bir saksıda büyütmek.
Meyvesini yiyemeden ölmek.
Ne gariptir hayat,
İnsanın kendi cenazesine katılmak.
Bilemezsin sen, neyse boş ver.
Kelimelerle kavgam bitmez benim.
Sen uzaktan gülümse yeter.