Efkârlandım der insanoğlu.
Gözyaşlarını dökmeden önce,
Bir sigara daha yakar, özledim der.
Damarlarında alkol, kulaklarında sesi dolanır.
Şiir gibidir kalbi.
Lakin okumasını bilmez.
Oturur bir köşeye, çaresizliğine güler.
Sigaranın dumanıyla efkârını örter.
Dönmeyecek olanları bekler.
Hayaller kurar, kurduğu hayallere kendi söver.
Gariptir insanoğlu.
Unutmaya çalıştıkça,
Daha çok hatırladığının, farkına varmaz.
Unuttum der kendini kandırır.
Her adı geçtiğinde, gözleri onu ele verir.
Ağlayamam, güçlüyüm ben deyip,
Gözlerinden akan yaşlara dahi inanmaz.
Oysa bilmez gücün gözlerde değil, yürek de olduğunu.
Bilseydi hiç susmazdı yüreği.
Saftır İnsanoğlu.
Yarım bırakıp dahi gitse, tam sever.
Bir tebessüme ömrünü verir,
Bir gram düşünmez kendisini.
Varı da yoğu da odur.
Sadıktır İnsanoğlu.
Gözü ondan başkasını görmez.
Sağırdır başkalarının duygularına.
Mühürlüdür dili.
Duvarlardan başka kimseye anlatamaz derdini.
Çaresizdir İnsanoğlu.