İstanbul29 Nisan sabahıydı Fethin başladığı an Ey Bizans bu candan gönüllere dayanabilirsen dayan Peygamberin hadisine susamış, binlerce şüheda O gün sadece Bizans’tı ağlayan Sessiz başlamıştı muhasara,Fatih Ölümü korkutuyordu yürürken Askerler şehitliğin tadını almış,kardeşlerim diyen nebiye koşuyorlardı Siz beni gördünüz ama; beni görmeyen kardeşlerimi özledim diyene gidiyorlardı Doğar doğmaz ümmeti ümmeti diye seslenen peygamberlerine gidiyorlardı Bahadırlarım diyordu Fatih,yiğitlerim İstanbul’un sultanları diyordu ordusuna Akşemseddin hadi diyordu Peygambere bir adım kaldı Karadan giden gemiler bile konuşuyordu biz daha yürümeyi bilmezken Onlar karadan gidiyordu şehadetlerle Bizans korkunun resmini çizerken Ay yoldaş oluyordu,rüzgar komutan Güneş ağlıyordu bu aşka,ağaçlar dile geliyordu hasretten Melekler kıskanıyordu Peygamberin Torununu Gözleri semada nazar ediyordu Fatih fethin bulutunu İstanbul bizimdi artık,rıza-i ilahi hüküm sürecekti topraklarında Ezan sesleri denizi dalgalandırıp küfrü hüzne sürecekti Muhammed resulullah deyince Fatih, gözyaşları temizleyecekti Ayasofyayı Ehl-i küfür ağlayacaktı yerde,aman diyecekti korkudan Affet diyeceklerdi Fatih’e ayaklarına kapanıp yüz sürüp Mağfiret yalnız Allah’a aittir derken Yüce Sultan İstanbul bundan böyle İslamiyet’in kalesidir,fetihlerin fethidir. Öyle ki İstanbul Nebiler memleketidir…. |