durmadan duran adamın burnu uzuyor
bir kaç adım toprak
yürüse
yürüse bir taşa oturup
göğe sual sorsa
inanmıyorsan say
benim sana uzayan dudağım var

hayır gözlerim yalanlarını içime taşıyor
bu kadar bulut meraklısı değilim
su içen kuşlara bak
yalan söyle hep
unuta bilirsen
unuta bilirsen beni eğer

yanlış anlaşıldım yine
kendimi düze çıkarıp anlaşılmamak değildi niyetim
asıl arzum biraz gülmekti sadece
geçip karanlığımın umutlarından

hayır dedikçe hep üzerime geliyorsunuz ama
dokunmayın hiç olmazsa uyurken
avuturken saçlarımı tatlı yaz
ve mavi sular

dört duvarlı evlerin bildiği
bahçesinde yıldızların ağladığı
sesim sesine dolu verse hiç üzülmezdim

hayır kabul etmiyor bir türlü
son söz bu olmamalı dercesine
zaten aykırı alacalar da
bir görünüp bir kayboluyorsunuz
ne söylesem
eski bir tanıdığına çarpıyor kalbim

ne olur anlat olan biteni
dünya denen bu serüveni

yok olup tükeneceğiz elbet
ama lakin bir şakaymış gibi
sakın yaşıyorum deme ruhuma.