Güneş şakağından ıslanır,
Yağmur renkli bulutlarda
Şimdi yalnızlık zamanı
Şiir kokulu akşamlarda

Bahara sitem kokan vahalar ekliyorum
İçimde konuşuyor şarkılar
Dalıp gidiyorum anıların yokuşlarında
Dağların yalnızlığından çiçekler topluyorum
Kırların ahenginde boy vermiş sevdalara
Ne kadar büyük olsa da bir şey değişmiyor
Bir mum alevi yalazında eriyen zaman gibi
Tükeniyor sevgi.
Önce saygı sonra aşk bitermiş
O sevmediğin ot,
Yalnızlık!
Burnunun dibinde bitermiş.

Varlığı ruhunun tüm dehlizlerine sinse de nafile
İnsan unuttuktan sonra güllerin kaderine dönüyor aşk.
Bir masal oluyor vuslat, ömrün baharında
Hayal aynada,
Gül dalında
Kalp, yarin bir sözüyle
Kırılırmış.

Kan renginde geceye kelepçe takılırken
Yanisi kalmamış sözlerin
Kirpiklerin gölgesinde yaşlanıyor gözlerim
Çölde bir üveyik ağlıyor düşler kanarken
Benim sevdam umuttu oysa
Yaralı yalnızlığıma

Hüseyin Özbay