Herkes
Kendi namusu ve şerefi için yaşar
Sonra
Şerefsizin biri gelir
Ve
Senin yaşadığın
Namusunu da
Şerefini de
Alır


Adı
Nülifer
Altmış beş yaşında
Emekli öğretmen
Hayatı dolu , dolu yaşayanlardan
Azla yetinmeyip
Çok çalışanlardan
Çalışmak için
Evlilik hayali bile kuramayan
Yalnız kalanlardan

Yaşlı bir annesi vardı
Kocaman bahçeli bir ev
İçinde çeşitli hayvanları vardı
Doğayla iç içe
Tüm zamanını onlarla geçirirdi
Sabah ezanında uyanır
Yatsı ezanına kadar durmadan çalışır
Bitkin,bir o kadar da mutlu yaşardı

Neyin çabasıydı ki bu
Bir türlü anlam veremezdim
Ardında kimseleri yoktu
Malını ,parasını bırakacak
Bir gün ayaküstü sohbette
Çalışmayın bu kadar
Ye,iç,eğlen ,gez
Şehirde bir daire alın
Kutu gibi,tertemiz yasayın
Yeter,yoruldunuz
Kaç bahar kaldı
Kaç yaz yaşanacak dedim
Alışmışız bu tempoya
Yapamam,
Hem annemde yapamaz dedi
Kendi kurdukları dünyalarında
Mutlu,Mesut yaşarlardı

Ta ki
O güne kadar

Karanlık bir gece
El ,ayak çekilmiş
Ana,kız
Yorgunluktan bitkin
Yatacaklar
Sonra
İki madde bağımlısı genç gelir
Anne ile kıza
Birbirlerinin gözleri önünde
Defalarca tecavüz ederler
Ölmek,bu olsa gerek

Tüm bu acıya dayanmak mümkün mü?
Anne bir hafta yoğun bakımda kaldıktan sonra
Hakkın rahmetine kavuştu
Nülifer öğretmen
Üç ay
Kendini bilmeden,bitkisel hayatta
Yaşam savası verdi
Ve
Kavuştu anasına

Herkes
Kendi namusu ve şerefi için yaşar
Sonra
Gelir
Şerefsizin biri
Ve
Senin yaşadığın
Senin taşıdığın
Namusunu da
Şerefini de
Alır

Kalırsın öylece
Kirletilmiş cesedinle
Taşıdığın şerefinle


Hayalini bile kuramadığın
Gelinlik
Kefenin olur
Gidersin