Duvaklı doğmuşum ben
İncecik bir zarın içinde
Sıcacık ellerin arasında
Merhaba dedim hayata

Tebeşirle çizdiğim bütün hayallerimi
Kartondan kâğıtlarla inşa ettim
Evcilik oynarken ;
Oyuncak bebekleri gelin gibi süslerdim

Gelin oldum
Kadın oldum
Anne oldum ben de anne !
Meğer ne zormuş
Senin kıyamadığına , öyle bir kıyıyorlar ki
Paramparça oluyorsun

Beni bıraktığın başak tarlasındaki gibi
Dimdik değilim artık
İçlendikçe yükümden olsa gerek, eğilmeye başladım

Sen , sen hep derdin ya
Bütün mevsimler sonbahar...Yaza hasretim diye
Ben hep kıştayım , ayazdayım
Boran rüzgârları savuruyor
Belli belirsiz
Nerede olduğunu bilmeden
Gölgem arkadaşım
Yağmur oldu hep sırdaşım
Yüküm ağır, yolum uzun anne

İçim yanıyor
Seraplara hasretim
Toz,toprak ile balçık yaptım
Ruhumu sıvadım,kuruttum
Sevgiye acıktım...Açım anne

Odamın nemli duvarlarında akan su damlacıkları
Anlatıyor gözlerimdeki hüzünlerimi
Karpuz tarlasına dönen yatağımda
Besliyorum bütün hayallerimi
Isıtamadığım o bedenimi ise
Umutlarımla giydirip gizliyorum
Karanlığa gömülmüş düşlerimi
Ezanlara teslim ediyorum
Doğacak ışığı bekleyerek
Âma olmuş bu gözler
Buğulu da olsa görüyor tüm gerçekleri
Hayat,hayat ne zormuş be anne...