Şehadet parmağımı kalbinin üzerine koyup
La aşk-ul illa sen demek istiyorum
Sevgili, ruhum cemaline maşuk
Lakin endişeler beynimin kapılarını zorluyor
Savaşların doğurduğu yetim çocukları gördükçe
Aklım duygularıma kilit vuruyor

Gözlerinde feyz-ul cebir
Kirpiklerine asılı umutsuzluğun ipinde sallanıyorum
Yanaklarımın çukurlarına devrilen acılar
Ruhumu cehennem ateşinde kavuruyor
İçimden parçalanmış çocukların bedenleri geçtikçe
İçimin bütünlüğünden utanıyorum
Bu yüzden korkuyorum anne olmandan
Ve ürküyorum yetim çocuklara babalık etmekten

Ne olur…
Günleri, ayları ve takvimleri sorma
Tutarsız gelişine,
Orantısız gidişine vurgunum deme
Yüzündeki bu vuslat nedir
Nedir seni benden alıkoyan deme
Dudaklarımın kıyısına vuran dua
Üşüyen avuçlarımda donuyor sanki
Gece dipsiz acıların kalbi
Sahipsiz dua’da evrilen dilim
Kekremsi bir tat bırakıyor damağıma
Kağıtta ucu kırılmış kalemin inlemesi
Yetim şiirlerde, boynu bükük duygular
Ve ben saklımda aşk-a iman ettim
La aşk-ul illa sen diyorum
Duy ve kabul et beni yüreğine
Ama daha çok bekleme ne olursun…

Stockholm / 02-03-2018