His Yordamı
günü güneşin yüzü ile örtüyorum
bildiğim bir şey yok karıncalarla ağaçlar el ele verip vakit geçiriyorlar kendi yönlerine dalıp seyretmekten başka çarem yokmuş gibi uyanıp daha ötesini duymaya çalışıyorum değişkenliğin yankılı aralığı sevgi sever bilmece soruyor korkusunun üstüne çıkıp bu mu doğru sanki yanlış gitmeyen bir şeyler varmış gibi her şeyi mutlak anlamak doğru değil sözler de çürür sevgilim his yordamı ile büyülenen kanatların havayı yorumlaması hafiflik duygusu saçarak açarak gülümseyen sevgili gelinciğin yudumlaması sevişirken benimle işte rengarenk kanayan bilmece bu dolduruyorum geçen günleri ölümle sıcak dudakları yanağımda kalan sevgiyi unutup gitmeli miyim seninle. |