dağlara sırtını yaslayan bir rüzgarım ben
güne bakan bir karanlığın içindeyim
ne yıldızlar var gök yüzünde
nede mavi bulutlar
bir karanlığım ben
kör bir karanlık
kendimden habersiz bir ışık arıyorum
umudu aydınlatacak
yüzümü gülümsetecek
beni ayakta tutacak bir ışık

ama gittikçe köreliyor ayaklarım
dizlerim tutunamaz halde
koşmak istiyorum
yürüyecek dermanım yok
yürümek istiyorum
ayağa kalkacak gücüm yok
oturduğum yerden düşünüyorum seni
sırtıma hançerler saplanıyor
sol yanımda bir çatışmanın ortasında kalıyorum

ve seni soğuk bir duvara anlatmaktan usandım
her gelip geçende seni aramaktan
rüzgarın kokunu getirmesini beklemekten
güneşin doğuşunu
günün aydınlanmasını
yüzümün gülmesini beklemekten usandım
yaz’ın ortasında kışı yaşamaktan
kışın ortasında çığ altında kalmaktan usandım

ben bugün de seni çok düşündüm
çok aradım seni
sanki yüzyıllık bir uykuya dalmışım
bütün düşlerde sen varsın gibi
içimde bir kenti yürüyorsun
elinde mavi bir bulut
göğü sahiplenir gibi yürüyorsun
içimde senli gülüşler
senli sevinçler
senli özlemler çoğalır gibi yürüyorsun

bir insanı sevmenin
ne kadar zor olduğunu sende öğrendim
yüreğim parçalanır gibi oluyor
ama ufacık bir şey ayakta tutuyor beni
yıkık dökük bir yerleşke gibi
umudumu yitirmek üzereyim sevgilim
ama içimde bir yerlerdesin
ve hep işgalinde yaşıyorum seni

ve zaman gelip geçiyor
onca isteğine köhne kalıyor sevda
bunca yıl acı çekmişken dağlar
kuşlar kanadından vuruluyor
yetim çocuklar kaldırım taşlarına sığınıyor
sağanak sağanak yağıyor yağmur yine
ve bir umudu daha öldürüyor zaman
sonra siyah bulutlar sarıyor etrafımı
oysa çocukken bütün bulutlar maviydi
sonra bir palyaçoya gülümsedim
yüzü güleç bir palyaçoya

uzaklar her zaman güzeldir
çünkü uzaklarda insanın düşleri vardır

ibrahim dalkılıç

15.02.2018
22.05 izmir