’’Artık şiir yazmayacağım’’ dedi bir dostum.
Dile getirmeyeceğim acıları, yoksullukları,
Ya da sevinçleri...

Beynimizde bazılarının kırk tonluk vinçleri...
Yazıyorsun yazıyorsun, bir şey katamıyorsun dünyaya...
Yine yoksulluk açlık diz boyu,
Yine insanlar öldürülüyor,
Yine diktatörler millete kendini güldürüyor,
Yine gecekondular ülkenin bağrına bir gecede saplanıyor,
Ve insanların ruhları acılarla kaplanıyor.
Dünya’ya ve insanlara bir milim bile katkım yoksa;
Niye yazayım ki...

Baktım konuştuklarının çoğu doğru;
Ama dedim öyle hemen pes etmek yok.
Beynimizde kırk tonluk vinçlerde olsa,
Açlık ve yoksulluk azalmasada,
Mazlum milletlerin şairleri kadarda mı olamıyoruz,
İnsanların hayal dünyalarına dalamıyoruz?

Ben yazmayayım, sen yazma, kimse yazmasın.
Tamam tamam ama kimse azmasın,
Bizim gibi gariplerde yazmasın...

Bir milim bile oynatsak dünya’yı yerinden,
Sarssak insanların vicdanlarını en derinden,
Olumlu yönde,
En acı en yoksul günde...
Bizim heberimiz olmadan,
Geceye kan çığlıkları doğrandı belki dünde...

İşte o bir milim olumlu yönde oynatmak için dünyayı,
Yazmalısın yazmalısın dedim;
Herkes anlasın Hanya ile Konya’yı...


AHMET ZEYTİNCİ