Ben Ağlarken
Ben ağlarken
Siz uyuyordunuz Kıçınızda pireler uçuşuyordu belki... Filistinliler ölüyordu hiç düşünmeden çocuklarıyla birlikte havada kan ve barut kokusu çiçekler boynunu bükmüş bozulmuş tabiatın dokusu... Ben ağlarken siz sokaklarda kahkahalar ile birbirilerinize belden aşağı fıkralar anlatıyordunuz onlar da belden aşağısına belden yukarısına ayrım gözetmeden ateş edip hayvanlaşıyorlardı... Zulüm artık sığmıyordu hiç bir coğrafyaya hiç bir şehre oluk oluk kanlar akıyordu dönüyordu sokaklar kanlı bir nehre... Ben ağlarken yastıklar yorganlar bile nasibini alıyordu geriye sadece zalimlerce katledilenler ve vaat edilmiş toprakların hayalleri kalıyordu... |
Ne yazık ki yaşanılan bazi şeyler kader değil. Hırs ve öfkenin şiddet ve gaddarliğin en ön safta yer almasına asla kader diyemeyiz...
Duyarli yüreğinize hürmet, Kaleminize tebriklerimle Ahmet abi.
Selam ve Saygılarımla...