Yalnızlık
en güzel bir düşten daha fazla hükmediyor insana



I

Dört mevsimin sabahında
bir ağacın ağrıyan gövdesinin altında
Ah
şu çılgınca dönen gökyüzü
sen maviyi görüyorsun orada
ben solmuş bir baharı


ve
annemin saçının o kekremsi kokusu siniyor oraya
oysa
ömrümün nasıl yırtıldığını anlatmak istiyordum yalnızca
 

hadi
göğsüme göm kurumuş bütün çiçekleri
ve bağışla
daha büyük bir fırtınaya karşı koyamıyorum



II


inan ki sevgilim
herkes bilir bir elma şekerine kanmanın mutluluğunu
ve
herkes arar geçmişini
bir de
saçlarına kırmızı karanfiller taktığı  çocukluğunu

nasıl kanatır bilirim
bir gölgenin yara izinde kaybolmak


duvarda asılı katran sarısı bir hüzünle
ve
kimsenin kimseyi anlamaya vaktinin olmadığı yalnızlık arefesinde
dilin döndüğü en güzel şey susmaktır


ve birgün
herkes herkesi unutacaktır


Esra Keskin