Annem ,
hep camın buğusuna yazardı incindiği ne varsa
ve sessizce ağlardı geceler boyunca ..
Bundandı belki inanırdım duvarlarında bir dili olduğuna
ve inanırdım taşların da insanlar gibi sonradan katılaştığına..
Ve neden sonra Tanrının ellerinde ki merhametin azlığına inandım bu hayatta
bir de kaderin değil , kadersizliğin payım olduğuna ..!

Alıştım hayatın adıma sunduğu can kırıklarını onarmaya
ve çocuk gözlerime düşen sonbaharlara ..

Oysa
ben çocukken ayrılığı hep oyun sanırdım
aslında ayrılık en büyük acıymış insana anladım
ve camın buğusuna yazı yazmanın o dayanılmaz sancısını ..

sonra oturdum duvarların neden böylesine sessiz olduklarını anlamaya çalıştım
ve taşların da bir kalbi olduğuna inanmaya başladım
ve ben çocukluğumdan beri birtek ölümün gerçekliğine inandım
ve bir de babamın giderken ardında bıraktığı gölgesine



9 mayıs 2018