Hira'nın dilsiz çocukları
Burası dünya
Viran bir tapınağın kalıntısı gibi Yok olmuş, Yokluğa bırakılmış Tanrısız ve kimsesiz ! Ellerimi uzatıyorum , Karşımda tel örgülerle kuşatılmış bir hayat..! Içinde hiranın dilsiz çocukları Dinmemiş acılarının öfkesini taşıyorlar bağırlarında Mevsimsiz iklimler gibi siliniyor ayak izleri toprakta Ve Kopmamış çığlıklar dizesi yürekleri Oysa Güneş doğsun istemişlerdi gecenin ortasına Gözyaşları, Geceye gizlenen karanfil kokusu Ateşe dokunarak öğreniyorlar sevmeyi Artık konuşsalar da kimse anlamıyor nefretlerini çünkü kendi bedenleri bile sıkıyor ruhlarını Ardı sıra peşlerinden gelen, Yalancı mutlulukları gibi . . . |
Zira ustaca işlenmiş her dize
İçten
Düşündürücü
Derin
Sonsuz tebrikler şair
Kalbi duamla