TUT SIKICA
ömür dediğin zaman tünelinde
zihnimin tafraları çarpışır aklımla yansır yüzüme bir ayna şeffaflığında ihanetlerin zulümleri aşka ben, beni taşıyamaz olurken siületim karşımda durup hesap sorarcasına ne ettin kendine yıkılıyorsun kalk artık bak gün doğuyor umut ormanlarında dercesine oysa ben hayata ahrazlığımla yığılıp kalmışım bir başıma sen kendi gizeminde saklanırsın beni yıpratarak ardında bak, kalabalık biz özlem düşü bekliyor seni az ötede çöle dönmesin denizler çakmasın şimşekler ölmesin kelebekler yeşiller sarıya dönmeden henüz bu coğrafyaya benim geç kalmışlığımla bari sen yetiş bahara bırakma ellerinle tut sıkıca HÜLYA ÇELİK |