1
Çağırdığım tüm uzaklar adınla başlıyor
Bir yaprak düşmesi, bir gönül sızlaması Ağzımdan çıkan şiirler sen oluyor Bilmeli ki insan; insanı yalnızca sevdikleri incitebiliyor. Takati yok keramet bekleyen mürid Bir ışık yakmıyor tozlu lamba da ifrit Gecesi gündüzü denk olur acının Var mı dönüşmeyen sana, bir öldür bin dirilt. Sıçrar üzerine geçmişin tozu Bir korku ki karanlığın suçlusu Ancak temizlerse beni ellerin temizler Onlar da uzaklığın muştusu. Gel ki dönüşsün mevsimler bize Açılsın dalında çiçek Şairler içimizde yeşerecek Birgün bakacağız; Dünya yeniden gülecek Dünya evimize dönüşecek. / |