Abis
o mavi yer bizim değil artık
gel karanlığımın sıcak sevgisinde üşüyen yele söz olsun ne ay ışığının umut dolu bakışları ne de damlayan göğün parıltıları kucaklayacak bizi uzadıkça uzayan bu karamsar sevinç bizim yum gözlerini korktuğunda sığın şu müzik dolu köşenin notaları sıcacık bir yaz akşamı boşluğu kaplayan tatlı hisler ışıldayan dere taşlarının yalnızlığı bizim ört dudağını kirlenmesin düşündüklerin nefesindeki titrek armoniyi doldur nefesime içim dışım abis sonsuzu kuşatan bu yalın anlamsızlık bizim. |