ölü bir kadının bedeninde yaşamak gibiyim
çok kez aradığımı bulmaya çalıştım
çok kez bir ölümün mabedine sığındım

ilk nefes almak gibiydim
ama son nefesime denk geldin
ve yaşamak hakkımı elimden aldılar
cebimde çocukluğumdan kalma bilyeler
gökyüzünde umutlarım var
kır çiçeklerini kucaklar göğsüm
en çok kardelen çiçeğine sarılıyorum
üşüyen bütün özlemlerimle
seni öyle özlüyorum
öyle sarılıyorum sen yanıma

ve depremden kalma bir enkaz
bütün umutlarımı yerle bir ediyor
sonra ölü seviciler çoğalıyor etrafımda
öldüğümü sanıyorlar
oysa ben bir şiirde
bir çocuk gülümsemesinde
bir rüzgarda
bir yağmur damlasında
toprakta
suda
ateşte
çoğalıyorum

ve kundağa sarılan aşkları
kefene sarmaya çalışıyorlar
aşk hiç kefene sarılır mı diyorum
beni dinleyen olmuyor
duyan olmuyor
sesime ses veren olmuyor
oysa ben bir aşkın
en ağlamaklı göz yaşında boğuluyordum

uçsuz bucaksız bir şehirde
sessizce yağan bir yağmur gibiyim
bir damla yaş dökmeden
her metrekareye sen düşüyorsun
bu dünyada yürekçe sevmesini öğrenirsen
bir yüreğin, bir ülkeye yettiğini öğrenirsin
benim ülkem’de sen’sin, yüreğim’de sen’sin

sana seni seviyorum demekle
yüreğimde öl demek aynı şeydi

ibrahim dalkılıç

14.11.2017
22.20 izmir