Kırık
Beni sancılı bir gökyüzü doğurmuş,
Ondan hüzün kokuyor ellerim. Saçlarımı bir masalda taramışlar. Gerçek yüzünü benden saklamış yalan dünya. İlk acıyı içmişim süt yerine Sonra güneşte ıslanmayı öğretmişler. Kaç kere yanlışı doğru bildim, Doğruyu yanlış. Hesap sordular hiç bilmediğin aynalar benden. Sustum kaç kere Kimseye anlatamadım derdimi. Melek değilim Ondan kızıla boyadım saçlarımı. Eğer yine sorarsanız ben kimim diye Bazen hiç gibi bir gölgeyi ezberliyorum. Hani kanadı kırık kuşlar ölmeyi bekler ya, Dokunsan iyleşir avuç içlerine. Öyle birşey Özge Özgen |
Ey naz ve niyaz bahçelerin goncası
Bilki herşeysin
Herşeyde sende gizli
Okuyabilene iki dünya
Tebrikler
Derin ve duru bir şiirdi
Hem çoktu
Hemde çokluğuyla çok okuttu kendini