O
Biraz dağınık bırak saçlarını
Böyle çok daha güzelsin... Ilk O kul’a gidiyordum Papatya kokulu dar sokaklarda kesişirdi yolumuz Taşlı toprak yollar acıtsada ayaklarımızı Yollarımız hep umuda çıkan bir bahardı öncesinde... Lastikten ayakkabılarımız vardı Kimimizin sırtında kardeşi Kimimizin omuzunda hayat yükü Ve mutluyduk ter kokan gülücüklerimizin ardından. Bir cuma günü saat O’nu On geçiyordu Karanfil köşeli Bazalt döşeli Dört yol ayrımına iki adım, aşk’a ramak kala... Bir laf çıktı yüreğimden Bırak dağınık kalsın Böyle çok daha güzelsin dedim. Hayatımda ilk defa rastladığım insana... Bana baktı önce dövercesine Sonra sövercesine En sonda severcesine... Üçüncü ve son şık olmustum hayatında O günden sonra En son şıklarda buluştu ellerimiz... Sonra, bir yağmur gününde kayboldu izlerimiz Ben pencere buğularına sıralarken günleri Ve dağınık bıraktım herşeyi Belki bir gün O gelir Bırak dağınık olsun Ben seni böylede severim der gibi... |