Bir şiirlik ara
Elimi annemin eteğinden çektiğimden beri
Bıraktım çocuk olmayı. Oysa sokak aralarından yürürken bile Önümüze bile bakmaya utanan Çoğu kez de etrafımızdakileri göremeyip tökezleyen Biri bir şey sorduğunda bile kıpkırmızı olan çocuklardık biz... Çoğu zaman mektup zarflarında unuttum gülmeyi Geri iadeli mutluluklarda kursağımda kaldı heveslerim Şimdi günlük bir mecmuanın konu başlığı olsam ne fayda Mürekkep seni yazmadıktan sonra... Çoğu defa çoğul damlar gözyaşlarım damından Taş plaklarda sesini işitir gibi oluyorum zaman zaman Hal bu ki yine yanıltan beni ıslık sesi oluyor sensizliğin. Gel gör ki sessiz şiirlerde medet umuyoruz kahkaha tufanının. Ne güzel bir resitaldir bu Galasını izliyorum perdeler açılmadan önce Sonra büyüdüğümü hissediyorum Turnalar uğrayınca Mardin’e... Sonra bir şiirlik ara diyorum Hayata Sana Ve kendime... Sonsuzluğa bir şiirlik ara... |