Uzak yakın demeden sitemim var ellere
Kırdılar kalbimizi unuttular yeninde
Giydim hasret urbamı daldım da hayallere
Yol almış gidiyorum yalnızlık treninde

Koltuklarda yan yana oturdum efkâr ile
Senelerimi saydım saçıma düşen akta
Baharı yalan sayıp kışın gelen kar ile
Yokluğun eşlik etti uğradığım durakta

Dertli bir kemancının ezgisini andıran
Yolu sevdadan geçen her türküye inandım
Ay vurmuş gölgesiyle geceyi kıskandıran
Gözlerinin rengini yol arkadaşım sandım

Bugün mesafelere yine kafa tutmuşum
Aşılmaz sandığımız dağları izliyorum
Gülmenin baş harfini farz etki unutmuşum
Akmayan gözyaşımı yollara gizliyorum

Felek yazmışsa eğer nasıl yok sayacağım
Beynime kazınmışken paslı demir rayları
Meşru bir ıstırabın sesini duyacağım
Çıkarsam hayatımdan sensiz geçen ayları

Yoklarım bir kenarda kaybolmuşum varlarda
Ben ki karamsarlığa umudu ekleyenim
Yüzlerce sima olan ha bu soğuk garlarda
Ne yolcu edenim var ne de bir bekleyenim

Ayşe Kadıoğlu Yıldız