Bir adımız gurbet
Ne söylesek dil buruk, kelimeler ölü, ses kırık
oturup bir şiir yazmak istersin gurbet kıyılarında sıla ve özlem gelir dağ gibi oturur omzuna bir yanın yıkılmış viran bir köy, bir yanın karakış yorulursun çıkmaza yürümekten üzülmekten, boyun bükmekten gizli gizli ağlamaktan kuruyunca dudağındaki umut bostanı hiç bir iklim kucak açmaz içindeki hüzün çiçeğine çöl yetimi bir mevsimiz işte rüzgarda titreyen solgun yapraklar gibi ne tutunacak bir dost eli ne de sığınacak bir ana kucağı uzaktadır tüm sevenlerimiz, sevdiklerimiz özlemler büyüdükçe raylar uzanır ömrünüzde menzilsiz benim adım gurbet ayrılık hıçkırırken her gece içimizde özlemlerle, ölümlerle dağılıp gidiyoruz her gün acılar ki yaşayanlar bilir ancak dertli türkülerle kahrı hiç bir dile tercüme edilemez şimdilik. Nuri CAN |