sencede mevsimlerden
son/
bahar mı?
uzadı yani yolumuz
çatlayan toprağın
toprağa sabrı gibi

su-su-yo-rum sana.

bırak eksik kalsın
birazda yarının
ve anın..

dalın budanmış kıvrımından
sokulup uzanıyorum
sana diyorum.

-sürgün/üm.

sen ki şimdi eylül alacalarına
düşler ekiyorsun
bir uykunun kollarında
bazen kısıyor gözlerin
kimse görmese
ölür müydü
böyle özlem/özlem
şşş tamam
şimdi ben noktayım
alt dudağının kıvrımlarında..


(...)

ruhuma sinmiş olan
yokluğunun
düş bozumlarından
geçiyorum

perdeleri çekilmiş odalarda kaybolan
gün ışığının
geride bıraktığı tortuyu siliyorum gözlerinle
sana bir rüyanın tabirini yapıyor olsam
hecehece

ayak tabanlarını
toza ve toprağa çevirip
geçip gitmen mühim değil
sirenler içinde
ve farları gözünü alan
şu devrik cümlelerin
hasret/hararet
kokuyor

bulutlara sığar mı diye saklayıp durduğun
avuç içlerinden
dökülen
şimdi kum.
bir
zamAN.

odaların dağınık hallerinden geçiyorum

sokağın bütün çıkmazları
çukurlarla kesişiyor
ve
düşüp düşüp
göç ediyorum
yüreğinin boşluğuna ki

sırtımda
kelebeklerin
kozasını taşıyorum

havalanıyor
ve onlarda göç ediyorlar
hiç gelmedikleri yerlerden

mevsim
eylül
mevsim
göç
mevsim
boğazıma takılan
bir kelime.
mevsim sen
ahh sen.
bir bilsen

zamAN gibi geçiyor...


(...)