Yıl doksanlar,
Lise çağları
Ahh! Şimdi gözlerimin önünden bir film gibi geçiyor,
İshakpaşa sarayı,
Ağrı dağları,
Nuhun gemisi, Meteor çukuru,
Balık gölü,
Keşiş bağları
Çocukluğum,
Çıplaklığım
Ekmeğe açlığım, suya susamışlığım
Fakirliğim…

Tabiat ana, tüm doğurganlığıyla doğururdu yeşili,
Tarlalar sapsarı,
Çayırlar, kırlar yemyeşil
Dağlarda laleler, gelincik sürüleri
Çiçek çiçek her yan,
Her yan kekik kokusu…

Talebeydik,
Tüm talebimiz insan kalmaya yönelikti
İnsanlığın damarlarına sevgiyi,
Umudu şırınga etmek, tıka basa
Sevgi tohumları ekmek kayalıklara,
Kuşların kanatlarına barışı iliştirip
Uçurmak, adını bilmediğimiz ülkelere doğru
Ve gökyüzünü çocukluğumuzun elleriyle boyamak maviye,
Daha maviye,
Daha umuda…

Haram bilmedik,
Yemedik,
Kimsenin kümesinden tavuğunu,
Dalından eriğini,
Bostanından marulunu çalmadık
Tek hırsızlığımız, güneşin yüzünden ışık çalmaktı
Yıldızları koparıp çalmak gökyüzünden geceleyin.
Ve bir körpenin yüreğinden aşkı.
Bir çocuğun bakışından masumiyeti,
Bir eşeğin gözlerinden güzelliği,
Bir koyunun gözlerinden saflığı öğrendik biz
Kalbini kırmadık hiçbir gülün, dikenine rağmen
Ezmedik bir karıncayı, canımızı yaksa da
Sevmekten başka günahımız yoktu…

Bir kız vardı, yüzü güzeldi,
Kalbini bilemem,
Hiç yakın olamadık,
Benden haberi bile yoktu
Ama yüzü güzeldi
Seviyordum,
Çocukça, dokunmadan,
Uzak uzak,
Çok değil, azar azar
Tüketmeden,
Ziyan etmeden seviyordum
Çocukluğumdan kalma bir alışkanlık olmalı,
Hâlâ aynı, hâlâ ziyan etmeden seviyorum
Ziyan edilse bile sevgim…
Hali vakti iyiydi kızın, memur çocuğuydu
Biz fakirdik,
Annemin çoraplarıyla kaç kez okula gittiğimi bilirim,
Kaç kez aç…

Her gün, dağdan lale toplamaya giderdik
Sevdiğimiz kızlara sunmak için,
Ben, laleleri elime, cesaretimi kalbime toplardım,
“yarın bu laleler, onun olacak” derdim
Okula geldiğimde, heyecanım kat kat olurdu,
Kalbim yer değiştirirdi adeta,
Yakalayamazdım.
Bahçeye girer girmez,
Yoksulluğum bir eşkıya misali
Aklımın, kalbimin yolunu keserdi,
Nereye derdi,
Çelme takardı,
Düşerdim,
Umutlarım kırılırdı bir çay bardağı gibi
Dağılırdı,
Toplamaya cesaretim olmazdı,
Korkardım.
Laleler ellerimde küserdi…

Bir fizik hocası vardı,
Ferhat Dökmeci
Güzel yüreği vardı, bilirdim,
Toprak kokardı yüzü gözü, elleri,
Gözlerinden hep bir şiir kayardı
Kim bilir kimin gök yüzüne doğru
Derindi, çok derindi.
Gözlerim ona takılırdı her sabah,
Aynı yerden aynı bakıyordu hep
Bana kızdığını düşünürdüm,
Onun da beni sevmeye layık görmediğini,
Ayıpladığını düşünürdüm hep

Yıllar sonra konuştuk,
Meğer ahvalimi anlıyormuş o
Ve ağlıyormuş içine,
Beni her öyle gördüğünde
Doğru ya bir çocuğu en iyi annesi, babası anlardı
Ve ağlardı yürekli…
O da bir annemizdi, babamızdı okulda.
Bize sadece fiziği değil,
Dürüstlüğü,
İyi insan olmayı öğretirdi,
Söz verirdik,
Tutardık…

Talebeydik, hayatın da bizden talepleri vardı,
Verdik, karşılık beklemeden verdik,
Sevgi verdik,
Umut verdik,
Aşk verdik.
Helali hoş olsun.
Ben tabiata, hayata, her şeye, herkese verdiğim sözleri tuttum,
Bir, anneme verdiğim sözü tutamadım,
Her üzüldüğümde, her defasında,
Onun bana kıyamaz yüreğine sığınır,
Avuçlarına saklanırdım,
Yüzünü bakışımla okşardım,
Bana üzüldüğünü çok iyi bilirdim,
“üzülme anne, kimse artık beni üzemeyecek, canımı acıtamayacak” derdim.
Ben anneme verdiğim sözü hiç tutamadım…

Affet beni anne,
Ben bir sevgi ağacıyım,
Dallarımda kuşlar, böcekler
Dallarımda aşk...
Dallarımı kırdılar birer birer,
Yapraklarımı koparıp gittiler,
Kurudum, yine yeşerdim,
Öldüm,
Yine doğdum gözlerinden,
Yine şefkatinden, sevginden doğdum
Yaşamayı başardım
Affet beni anne,
Bana kim ne yaparsa yapsın
Ben yine de kötü olamıyorum.

Anne!!!!!
Uyan!
Çocukluğum, saflığım, iyi niyetim geçip gidiyor gözümün önünden…
Anne uyan bana sıkıca sarıl,
Kötü olmak istemiyorum…

Lise fizik öğretmenim Ferhat Dökmeci’ye vefa ile, sevgi ile...

S.U.

Serkan Uçar

13.07.2017