<Sevgili öğretmen arkadaşımızın
duygularını içeren bir çalışma>

Özlem Akçay
Erhan Balaban
(Almancadan
çeviri)
Haziran 2015

Gülümseyerek durduğuna bakmayın,
üşüyor ve ağlıyor o çocuk içindeki.
Tek bir bütün hali, almıyor mutluluk hissi.

Tiz bir kedere elemler ördü,
etrafına dimdik bir duvar,
kendine dahi itiraf edemeden,
gülen tek bir gözü görünen.

Yas hali, günahsız o çocukta,
kırgın kalbin çınlaması kulağında.
mutlak bir butlan seziyor kıygıdan ,
işleyen ise evvel zamanların çocuğundan.

Görmekte o pırıltı gözlerinde hilkatinin,
İçini boşaltırken insanın, hilaf-ı hakikatin.
En ufak dikkatsizlikte fırsat buluyor,
meydana iniyor, adalet istiyor,
Tüm gerçekleri!
Yadsınamazları talep ediyor.

Yalanlara tapınan kibirlerin coşkulu sarhoşluğu
geçit vermiyor, şöyle dur! diyor.

Yalpalanarak dönüyor geri çocuk içine.
Yorgun argın, usulca geçiyor yerine.
Dargın, ruhu pare pare, himayesinde yine.

Olan biteni gördüğü halde,
göstermiyor onu kimselere.
Hissetsede kederini kalbinde,
yalnız ve kimsesiz,
uyutuyor o çocuğu içinde.