kısık sesli günler
geçen mayısta bana ömrümün
sancılarından söz ediyordu
ve fısıltılarla çekip gidiyordu.

saydım,oniki yıl bir ay oldu
büyümeyeceğimi sanmıştım
zaman hızlı koşuyor,
coşkusu dökülüyor saçlarımın
ışığı gözlerimin
kurduğum bütün hayaller yokoldu.

beni bu topraklarda kendimle yüzleşmeme
bir hayalin sesi neden olmuştu
ayrıldığım gün nisanın yirmidördüydü
bahçeye bıraktığım tüm naralarım yokolmuştu.

bu ne yaman bir yazgıdır
şairin şiiri,
yazarın romanı,
şarkıcının şarkı söylemeyen sazdır.

kınalı saçlı annem,uzun zaman oldu
ben bıraktığın gibi değilim
artık hayallerimi de taşıyamaz oldum
bu işte sana söylemediğim.

bir ömrün yarısına kadar engin bir hayal kurmaktı benimkisi
herkes kopar yuvasından
ocağından,ekmeğinden
yorulur insan gidemez kendisine doğru
ve hayali besleyemez bu durumda
ne yenisi ne eskisi.

telaşlı hallerim de kalmadı,
biliyor musun annem
Robin sekiz yaşına girecek bir kaç zaman sonra
beynimin karanlığına iki ışık asılı,
biliyor musun ne diyorum
aslında son şiirimi yazmak istiyorum
biri sen biri Robin
ve son şiirlerimi kendimi kusarcasına
dökmek istiyorum.

ve annem ve Robin ve şiirlerim
son şiirlerim
içinde hayallerimin gözleri dolaşan
yürek ateşiyle büyüttüğüm sırlarımı
sevinçlerimi,emeklerimi ve kentlerimi
yokedercesine parçalamak istiyorum.

kabul edeceğim
seni yıllardır görmemişim
Robin yetişmiş bana
şiirler binlercesine uzanmış
birşeyi kaybetmenin mahkumu olmak neden bu kadar ağır anne?

öyle susma kına saçlı insan
ışıklar sönünce
söneceklerini saklarlar
sen ve Robin’den sonra kendimi kimin evrenine saklasam?

sesi kısık günler
geçen mayısta bana ömrümün
sancılarından sözediyordu
ömrün iklimine asılıydı
son şiirler ömrümün yakasına yapışık geçiyordu.

ve annem ve Robin ve şiirlerim
ışık savaşçıları üç ses
yalın üç kutsal kitap
sizden başkasını söylemez son sözlerim.

bana çok ağır gelmiyor hiç birşeyler annem
kendimi taşımayı unutmuşum çoğu zaman
yüreğimin emeğiyle beslemişim yokolan tüm düşlerimi
hayallerim ve rüyalarımı.
sen usulca kal orda
ben ağlayacağım bir insan yamacı bulurum
Robin kendi ayakları üstünde
son şiirlerimi de yazıp sessiz sedasız yokolurum.

bana geçenlerde hayallerinden söz etti Robin
düş kurmayı ve sevmeyi öğrenmiş erkenden
bana da hayallerimi sordu,
’kim önce ölür’ diye sordu
’hayaller ölmez’ dedim,’insan ölür önce’
’hayaller ne olur ’ dedi ardından
’onlar yolunu bulur.’dedim
’bir ırmağa benzerler...bazen bir ormanın sessizliğine akarlar
bazen bir zeytin ağacı dibinde,bazen berraktırlar,bazen bulanık
bazen korkulu gecelerin cesareti olurlar,bazen şarkılara sıgınırlar’
’neden hayaller sahibini terkeder ’ dedi
’bilmiyorum’ dedim
’hayallerin var mı’ dedi
’hayallerim mi? ...evet var.
hayallerim
ve annem ve sen ve son şiirlerim’
dedim.

Zeki Nurçin